Auguste Escoffier to najsłynniejszy, a zarazem najbardziej ceniony kucharz Francji. Jest on autorem “Le Guide Culinaire”, z której każdy kucharz może posiąść wiedzę na temat przygotowania setek potraw. Ten wielki kucharz zapisał się również w kronikach policyjnych XIX wieku z niechlubnego powodu.
Mało kto równie mocno odcisnął swoje piętno na kulinarnej historii świata. Auguste Escoffier w pełni zasłużył sobie na tytuł, jakim obdarzył go cesarz Wilhelm II, kiedy zachwycił się ucztą przygotowaną na pokładzie liniowca „SS Imperator”. „Ja jestem cesarzem Niemiec – miał powiedzieć Kaiser – a pan jest cesarzem kucharzy”.
To on rozpropagował ikoniczną kucharską czapkę, wysoką jak komin, białą i wykrochmaloną. Te trzy przedmioty stały się najsłynniejszym atrybutem szefów kuchni na całym świecie. Zdaje się, że rację mają złośliwcy, tłumacząc jego słabość do wysokiego nakrycia głowy tym, że sam Escoffier był niziutkim mężczyzną. Dodawał sobie centymetrów specjalnym obuwiem na wysokich platformach.
Gotował dla najważniejszych ludzi swojej epoki. Cesarz Wilhelm II nazwał go królem kucharzy. Sarah Bernhardt każdy dzień zaczynała od kieliszka szampana i jajecznicy według jego przepisu.
Auguste Escoffier: kartka z życiorysu
Auguste Escoffier, urodzony w 1846 roku w wiosce Villeneuve-Loubet, w pobliżu Nicei, syn kowala. Miał 13 lat, kiedy ojciec zadecydował, że drobniutki chłopiec nie nadaje się do kowalskiego rzemiosła. Postanowił wyuczyć go zawodu kucharza. Młody Auguste został wysłany do wuja François, szefa kuchni w Le Restaurant Français w Nicei. Pamiętniki Escoffiera niewiele mówią o jego pierwszych kuchennych doświadczeniach. Nietrudno zgadnąć, że jako najniższy w hierarchii nieraz odebrał solidną porcję szturchańców.
Escoffier, oprócz tego, że był szefem kuchni w hotelu Savoy. To był najbardziej luksusowego hotelu w Londynie. Mężczyzna dzierżył tytuł “Króla kucharzy i kucharza królów”. On również szefował również systemowi przyjmowania łapówek, prezentów i innych opłat od dostawców, które mogły przekraczać 16 tysięcy ówczesnych funtów.
Dyrekcja hotelu zaczęła być nieufna w 1885 roku, kiedy zyski firmy rosły, a kuchnia wykazywała ciągłe straty. Po zasięgnięciu rady najlepszego prawnika w mieście Edwarda Carsona, kontrolerzy w hotelu, po przeprowadzeniu audytu, poinformowali dyrektorów Savoy, że obowiązkiem powierniczym jest w tym wypadku wylanie Escoffiera z pracy wraz z jego wspólnikiem Cesarem Ritzem, menadżerem hotelu, który kiedyś zatrudnił Escoffiera, jako głównego kucharza.
Śledztwo
Ci jednak nie dali za wygraną i wnieśli pozew przeciw hotelowi o bezpodstawne zwolnienie. Kolejnym krokiem było przeprowadzenie pełnego dochodzenia. Jeden z dostawców zeznał, iż Escoffier żądał 5 % prowizji od Messrs Hudson Brothers, oprócz zwyczajowych koszy ze smakołykami wysyłanych co tydzień na polecenie szefa do niejakiej pani Boots.
Śledztwo wykazało również, że prowadził on nielegalne transakcje. Polegały one na zaopatrywaniu hotelu w produkty za pośrednictwem własnych firm. Jak się okazało nigdy nie wspominał o swoim udziale i zyskach w tym procederze.
Władze Savoy były oburzone. Zdały sobie sprawę, że dwaj szachraje dodatkowo pili i jedli na koszt hotelu, prowadząc negocjacje z odwiecznym wrogiem Carlton Hotel. Mimo, że umowa Ritza z Savoyem nie zabraniała prowadzenia przez 6 miesięcy każdego roku, odrębnego biznesu pod własnym nazwiskiem, to już goszczenie inwestorów na koszt pracodawcy, Savoy uważał za grubą przesadę.
Łapówki były wówczas zwyczajną praktyką wśród restauratorów. Jednak kwoty, jakie zagarniał Auguste wraz ze swoim kompanem Cesarem, sięgające miliona dzisiejszych funtów, doprowadziły do tego, że ich podwładni, działając w interesie hotelu, w lutym 1897 roku ujawnili cały proceder. Po miesiącu Cesar Ritz i Auguste Escoffier zostali zwolnieni przez Savoy Hotel Company. Za oficjalny powód podano: zaniechanie, niedopełnienie obowiązków i niegospodarność.
Żródło: antykorupcja.gov.pl, zwierciadlo.pl, onet.pl
Na zdjęciu: Auguste Escoffier na fotografii z 1914 roku. fot. wikipedia.org