Garota: przez wieki budziła strach i przerażenie. To broń wykorzystywana od czasów starożytności do szybkiego duszenia ofiar. Znana jest w wielu krajach. Inne nazwy: hiszpańska garrote, francuska garrotte, śruba dusząca, garota hiszpańska, garota katalońska. Broń współcześnie rzadko używana, jednak w XIX wieku budziła grozę, czego dowodem jest fakt, iż policja w wielu krajach wówczas nosiła specjalne kołnierze uniemożliwiające uduszenie.
Zazwyczaj jest to kawałek dość cienkiego, lecz wytrzymałego materiału, do uchwycenia oburącz i zaciskania na szyi ofiary – może to być nawet zwykły szalik, czy przewód elektryczny.
Spotyka się dwa rodzaje garoty – tnąca, wykonana z metalowego, elastycznego drutu (np, struny fortepianowej), uważana za najskuteczniejszą, śmiertelnie niebezpieczną broń. garota. W wyniku jej działania zwykle dochodzi do poderżnięcia gardła. Drugi to miażdżąca, wykonana z grubej liny – stosowana do skręcania karku, bo uduszenie za jej pomocą jest trudniejsze.
Dzisiaj garota jest rzadko używana. Jeszcze w XIX wieku budziła grozę. Dowodem jest fakt, iż policja w wielu krajach nosiła wówczas specjalne kołnierze, uniemożliwiające uduszenie.
Tym samym terminem określa się urządzenie do przeprowadzania publicznych egzekucji używane od XIX wieku, do lat 70-tych XX wieku w Hiszpanii i Portugalii. Zasada działania była podobna do opisanej wyżej garoty i szubienicy. Skazany siedział na krześle, podczas gdy pętla powoli, w wyniku kręcenia korby zaciskała mu się na szyi.
Tak zginął w 1533 roku władca państwa Inków – Atahualpa.
Jak wynika z przekazów historycznych: „Ustawiono go tyłem do słupa, przeciągnięto sznur wokół pala i jego szyi. Potem zakręcono na kiju i dokręcano kij, który stopniowo zaciskał sznur wokół jego szyi”.
Garota: wyrafinowane konstrukcje
Nowocześniejszą formą garoty była konstrukcja z żelazną obejmą zakładaną na szyję. Stosowano ją w Hiszpanii i Portugalii od czasów średniowiecza aż po lata siedemdziesiąte XX wieku. Ten rodzaj maszyny śmierci stosowany był jeszcze w koloniach, w krajach Ameryki Południowej, na Kubie i Filipinach.
Działała na tej samej zasadzie, ale umożliwiała szybsze wykonanie wyroku. Skazańca sadzano na krześle lub na specjalnie wbudowanej ławeczce przy słupie, gdzie zamocowana była żelazna obręcz zakładana na szyję. Przez słup, na wysokości obręczy przechodziła śruba dociskowa osadzona w nagwintowanym gnieździe, zakończona od strony skazańca guzem. Dla zadania dodatkowego bólu mógł być zakończony kolcem, a z drugiej dwuręcznym pokrętłem w kształcie litery T. garota z dodatkowym guzem. Dokręcanie śruby powodowało wbijanie się guza w kark skazanego i dociskanie jego szyi do obręczy, jednocześnie dusząc i przerywając rdzeń kręgowy.
Ostatniej publicznej egzekucji z użyciem garoty dokonano w Barcelonie w maju 1897 roku. Ostatni wyrok śmierci za jej pomocą wykonano w Hiszpanii w 1974 roku.
A to ciekawe!
Garota była przedmiotem codziennego użytku już w XV-wiecznych Włoszech, ale wykorzystywano ją w kuchni do krojenia arbuzów.
Typy garot:
Garota tnąca, wykonana z metalowego, elastycznego drutu, uważana za najskuteczniejszą, śmiertelnie niebezpieczną broń. W wyniku jej działania zwykle dochodzi do poderżnięcia gardła. Istnieją opinie, że broń ta była używana przez agentów OSS w czasie II wojny światowej.
Garota miażdżąca, wykonana z grubej, szorstkiej liny. Stosowana do skręcania karku (uduszenie za jej pomocą jest trudniejsze).
Garota klasyczna zrobiona z wytrzymałej, wcale nie ostrej żyłki, np. struny fortepianowej. Używali jej gangsterzy w filmach “Ojciec chrzestny” oraz “Chłopcy z Ferajny”, a także Agent 47 w serii gier Hitman.
Źródło: histmag.pl, wikipedia.org
Na zdjęciu: Egzekucja garotą na Filipinach, rok 1901. Fot. wikipedia.org