Zaginione dzieci: Polska policja każdego roku odnotowuje kilkanaście tysięcy zaginięć, z czego trzy tysiące dotyczy dzieci. Wśród nich średnio 600 to dzieci do 13. roku życia, a reszta to nastolatki, do 18. roku życia. Statystycznie poszukiwania nastoletnich i dorosłych zaginionych mają rzadko tragiczny finał, a te, które trwają długo, często wynikają z tego, że poszukiwana osoba stara się, by jej… nie odnaleziono.
Największe emocje i największy rozgłos zawsze wywołują zaginięcia dzieci. Na stronie Fundacji Itaka Centrum Poszukiwań Osób Zaginionych, jedynej organizacji pozarządowej, która poszukuje zaginionych i wspiera ich rodziny, są dzieci, które w chwili zaginięcia miały kilka lat, a jest nawet niemowlę. Do wielu takich zdarzeń dochodzi, niestety, w czasie wakacji!
Zaginione dzieci: co robić?
W sytuacji zaginięcia dziecka liczy się czas. Przede wszystkim jak najszybciej zgłoś zaginięcie na policję. Zadzwoń na numer 112.
Zgłoś zaginięcie dziecka do fundacji ITAKA. Zadzwoń na numer 116 000.
W sytuacji zaginięcia dziecka każda informacja jest ważna.
Co dokładnie należy przekazać policji? Fundacja ITAKA podkreśla, że szczególnie ważne mogą okazać się następujące informacje:
– aktualne zdjęcie dziecka
– numer telefonu dziecka, w miarę możliwości również numer IMEI
– numery telefonów i adresy koleżanek i kolegów, z którymi dziecko utrzymuje kontakt
– charakterystyczne cechy wyglądu, zwracającego uwagę zachowania lub sposobu bycia
– informacja o tym, co dziecko ma przy sobie, czy są to jakieś konkretne rzeczy (np. ubrania, dokumenty, pieniądze, telefon)
– informacja o tym, jakie są ulubione miejsca dziecka. G\dzie często i chętnie przebywa, czy posiada jakieś szczególne miejsce o którym opowiadało
– szczegółowy opis przebiegu ostatniej doby – czy wydarzyło się coś nietypowego, jak zachowywało się dziecko w ciągu ostatnich 24 godzin
– opis tego, jak wyglądały ostatnie tygodnie/miesiące przed zaginięciem – czy zmieniło się coś w życiu dziecka, czy doświadczyło jakiegoś kryzysu
– czy nastąpiła jakaś zmiana w zachowaniu dziecka – zmiana nastroju (np. zrobiło się apatyczne lub impulsywne), zachowania buntownicze, unikanie kontaktu z bliskimi, inne sugerujące, że dziecko doświadczyło kryzysu
A może to nie był pierwszy raz?
– czy zdarzyły się w przeszłości samowolne opuszczenia miejsca pobytu bez informacji dokąd się udaje, kiedy wróci
– czy dziecko korzysta z opieki psychiatry lub psychologa – jeśli tak to z jakiego powodu, czy ma jakieś objawy (np. urojenia)
– informacja o tym, w jaki sposób dziecko zazwyczaj radzi sobie w sytuacjach trudnych. Czy szuka pomocy, czy zamyka się w sobie
– jakie są dominujące cechy charakteru dziecka, najbardziej charakterystyczny rys osobowości
– czy cierpi na choroby somatyczne i czy używa sprzętu leczniczego lub zażywa regularnie leki
Należy także opowiedzieć o innych ważnych (w ocenie własnej) zdarzeniach lub okolicznościach, mogących pomóc w odnalezieniu dziecka. Warto pozwolić specjalistom dokonać selekcji i oceny informacji, bez samodzielnego filtrowania przekazywanej wiedzy.
Źródło: dziennikzachodni.pl
fot. pixabay.com