Wielkie kradzieże biżuterii z reguły zapadają w pamięci. Złoto, kamienie i inna biżuteria to najpopularniejsze obiekty polowań włamywaczy. Jest to zrozumiałe, ponieważ biżuteria jest mała, lekka i droga. Można je sprzedawać na czarnym rynku bez zwracania na siebie uwagi i z pewnością, że znajdą nabywcę.
Poniższe historie przyprawiają o dreszcze biznesmenów i rozgrzewają wyobraźnię reżyserów filmowych. Czy udany napad rabunkowy to zasługa sprytu i inteligencji złodzieja, a może niedostatecznych zabezpieczeń?
Co decyduje o tym, że konkretne działania grupy przestępczej trafiają na listę najsłynniejszych kradzieży świata? Kluczowe znaczenie może mieć zarówno kwota, którą udało się skraść, jak i zuchwałość, jaką złodzieje odznaczyli się podczas dokonywania rabunku. Sprawdź nasze subiektywne zestawienie rabunków z różnych stron świata.
Wielkie kradzieże biżuterii: Antwerpia
Antwerpia to słynne belgijskie miasto, które dało światu tak zwaną Antwerpską Szóstkę, sześciu awangardowych projektantów, takich jak Dries van Noten, Dirk Bikkembergs i Ann Demeulemeester. Antwerpia znana jest jednak nie tylko z talentów pret-a-porter, ale także z talentów kryminalnych. Wiadomo, że przez belgijskie miasto przechodzi około 80 procent wszystkich nieoszlifowanych diamentów na świecie. A to, co wydarzyło się w tej kolebce modowej awangardy w 2003 roku, śmiało można nazwać kradzieżą stulecia. (Przynajmniej tak było do 2013 roku, kiedy to samotny sprawca skradł z wystawy w hotelu Carlton Intercontinental kamienie o wartości stu tysięcy euro).
Twórcą tej historii był niejaki Leonardo Notarbartolo. To handlarz diamentami, ale w rzeczywistości był zawodowym złodziejem. To właśnie on przewodził grupie przestępców i był mózgiem głównej kradzieży stulecia, która była starannie przygotowywana przez trzy lata. Co więc robił Notarbartolo poza udawaniem handlarza diamentami? Wynajął biuro w budynku, w którym przechowywana jest większość kamieni szlachetnych, a jego współpracownicy wykopali tunel do skarbca – i wynieśli diamenty.
To była przykrywka
Przez trzy lata (proszę sobie wyobrazić: trzy długie lata!) Leonardo sprzedawał mieniące się kamienie, doradzał bogatym i zawierał lukratywne umowy. Zaczęto nawet mówić o nim jako o jednym z najbardziej obiecujących handlarzy na rynku diamentów w Antwerpii. Ale to wszystko było tylko przykrywką. Ten milimetrowy, mistrzowsko ułożony parawan handlu diamentami był potrzebny tylko po to, aby ukryć prawdziwe intencje gangu przestępczego przed oczami uważnej opinii publicznej.
W lutym 2003 r. w Antwerpii czterech mężczyzn pod kierownictwem Leonarda Notarbartolo włamało się do skarbca przez podziemne przejście i wyczyściło 123 sejfy. W sumie było 160 sejfów. To znaczy, że ⅔ zawartości skarbca trafiło w ręce złodziei. Przestępstwa jubilerskie jeszcze nigdy nie były tak bezczelne! Przecież dzielni chłopcy pod wodzą Notarbartolo nie tylko ukradli diamenty. Wcześniej włamali się do najbardziej skomplikowanego zamka, zaprojektowanego na sto milionów kombinacji, i jakimś cudem udało im się pokonać supernowoczesne czujniki, wśród których były przede wszystkim sejsmiczny (reagujący na najmniejszy ruch) i termiczny.
Jak do tego doszło, nie wiadomo. Nie wiadomo też, gdzie złodzieje zabrali łup. Sprawca zbrodni stulecia co prawda trafił do więzienia, ale tylko na dziesięć lat. Prokuraturze udało się udowodnić, że grupa przestępcza kierowana przez charyzmatycznego Notarbartolo ukradła klejnoty o wartości 20 mln dolarów, choć rzeczywista kwota strat przekroczyła 100 mln dolarów. Leonardo wyszedł na wolność w 2009 roku. Dwa lata później znowu trafił za kratki. Powód jego ponownego uwięzienia był prosty. Notarbartolo nie zapłacił odszkodowania pieniężnego osobom, które on i jego wspólnicy okradli, zgodnie z wyrokiem sądu.
Wielkie kradzieże biżuterii: Amsterdam
Diamenty, które w 2005 roku trafiły w ręce złodziei, miały trafić do Antwerpii samolotem. Ale nigdy nie udało im się dotrzeć do belgijskiego miasta. Okazało się, że zostali oni po prostu zabrani z autobusu, który miał ich dowieźć z budynku lotniska do samolotu po wykalibrowanej trasie wzdłuż pasów startowych. Precjoza opuściły budynek lotniska w Amsterdamie, ale nie dotarły do samolotu, którym miały odlecieć, lecz zgubiły się gdzieś po drodze. Ale nie samodzielnie, lecz z pomocą mężczyzny. I najprawdopodobniej więcej niż jeden.
W toku śledztwa okazało się, że kamienie jubilerskie, które miały być pilnie strzeżone, w momencie kradzieży znajdowały się same: nie było przy nich strażników. A autobusu, w którym ich przewożono, nie zamknięto. . Chociaż jest to sprzeczne z przepisami i stanowi rażące naruszenie prawa. Te fakty doprowadziły policję do przekonania, że w kradzieży diamentów brali udział pracownicy lotniska. Być może założenie to okazało się słuszne, ale nigdy nie znaleziono dowodu potwierdzającego tę hipotezę.
Dla przypomnienia: diamenty, które miały płynąć do Antwerpii, były w większości nieobrobione, co znacznie podnosiło ich cenę na rynku. Transportem kamieni miał zająć się przewoźnik Tulip Air. Złodzieje, którzy napadli na autobus w drodze do samolotu, byli ubrani w mundury holenderskich linii lotniczych KLM. I to właśnie pracowników tej linii lotniczej podejrzewano o zmowę z rabusiami.
W końcu ich złapano. Dziś siedzą w więzieniu i płacą rachunek za swoją zbrodnię. Jedyną zagadką jest to, gdzie kamienie zniknęły po kradzieży. +Okazało się, że złodzieje przez kilka lat przygotowywali się do przestępstwa. Zaplanowali wszystko w najdrobniejszych szczegółach: przestudiowali systemy bezpieczeństwa lotniska, zdobyli duplikaty kluczy do wszystkich pomieszczeń kluczowych dla powodzenia sprawy, skasowali system monitoringu, a następnie zręcznie wyrwali z ukrycia kamienie szlachetne w momencie ich transportu. Jak to się mówi, sprytne posunięcie – i nie ma oszustwa.
Wielkie kradzieże biżuterii: Londyn
Dom jubilerski Harry Winston w Londynie miał podwójnego pecha: włamywacze włamali się do butików i ukradli biżuterię oraz inne kamienie szlachetne o wartości odpowiednio 10 mln euro i 80 mln euro. Pierwszy napad miał miejsce w 2007 roku. Sprawcy, których było trzech lub czterech (relacje świadków różnią się), włamali się do butiku i ukradli kamienie, biżuterię i zegarek na rękę. Wszyscy, którzy byli świadkami napadu, zgodnie podkreślali zespołową pracę przestępców, którzy działali tak sprawnie, jak szwajcarski zegarek.
Według świadków, dwóch z trzech (lub czterech) mężczyzn, którzy włamali się do butiku na Polach Elizejskich, miało na sobie damskie sukienki. Pracownicy butiku w pierwszej chwili pomyśleli, że to zły sen, ale nie. Rabusie użyli broni i granatu ręcznego, aby przestraszyć personel sklepu jubilerskiego. Mieli przy sobie dużą walizkę, którą w ciągu kilku minut wypełnili biżuterią.
Po pewnym czasie policjantom udało się odnaleźć część skradzionej przez nich biżuterii. Jedna czwarta zawartości walizki została znaleziona w kanałach. Kilka innych, w tym kolczyki i pierścionki z najnowszej kolekcji domu jubilerskiego, zostało umieszczonych w plastikowym pojemniku i zamurowanych w betonie w Sainte-Saint-Denis.
Ponowny atak
Wydawać by się mogło, że taka kradzież to potężny kopniak w system bezpieczeństwa domu jubilerskiego. Jednak dyrekcja najwyraźniej uznała, że nawet piorun nie uderza dwa razy w to samo miejsce, a oszuści (nawet jeśli są tak utalentowani) tym bardziej nie będą się dobijać do sklepów tej samej marki. Po pierwszym napadzie nie wyciągnięto żadnych wniosków. Rok później złodzieje podjęli więc kolejną próbę. Tym razem wybrali inny butik, ale dom jubilerski był ten sam: Harry Winston. Próba oczywiście zakończyła się sukcesem i okazała się dla złodziei znacznie bardziej opłacalna niż poprzednia. Jeśli w 2007 roku dom jubilerski stracił 10 milionów euro, to w 2008 roku straty wyniosły 80 milionów euro. Jak mówi przysłowie, skąpiec płaci dwa razy. I to delikatnie mówiąc.
Policja przypuszczała, że przestępcy, którzy dwukrotnie “oszukali” dom jubilerski, byli bliskimi znajomymi kierowników butików i prawdopodobnie byli z nimi w zmowie. Ale tego faktu nie można było udowodnić w sądzie. O kradzieże obwiniano kartel Różowej Pantery. Dwadzieścia pięć osób zostało aresztowanych pod zarzutem popełnienia okrucieństw w Europie. Były to kobiety i mężczyźni. Najmłodszy podejrzany miał 22 lata, a najstarszy 67 lat.
Wielkie kradzieże biżuterii: Rabunek Damiani
Sklep jubilerski Damiani jest z pewnością znany wszystkim, którzy śledzą życie celebrytów i regularnie czytają wiadomości o swoich ulubionych gwiazdach showbiznesu. Wielbicielami tej marki biżuterii są między innymi przystojny Brad Pitt i jego była żona Jennifer Aniston. Być może właśnie ta sława zrujnowała butik Damianiego, który w 2008 roku został zaatakowany przez intruzów.
Cel ataku mediolańscy włamywacze wybrali na kilka miesięcy przed dniem X. Stało się to jasne po tym, jak policja odkryła, że złodzieje dostali się do butiku przez podziemny właz. Przekopanie się przez nią wymagało czasu. Włamywacze przebrani za policjantów weszli do butiku przez wykopany właz, przebijając się przez jedną ze ścian. Nie było to trudne, zważywszy, że było ich siedmioro.
W ciągu kilku sekund zgarnęli biżuterię wartą 40 milionów dolarów i ruszyli w drogę powrotną podziemnym tunelem. Przestępstwo nie zostało jeszcze wyjaśnione, ale bransoletki, perły, kolczyki, pierścionki i inne cenne wyroby jubilerskie, które złodziejom udało się zdobyć w trakcie przestępczej akcji, prawdopodobnie rozeszły się już po całym świecie za pośrednictwem sieci czarnych rynków.
Wielkie kradzieże biżuterii: Kradzież diamentów Graffa
Na zewnątrz był upalny sierpień 2009 roku. Dwóch mężczyzn weszło do Graff Diamonds, butiku z diamentami na Bond Street w Londynie. Przez pewien czas zachowywali się jak zwykli klienci (o ile klienta drogich diamentów można w ogóle określić jako “zwykłego”). Jednak po kilku minutach wyciągnęli zza pazuchy broń i grożąc pracownikom sklepu kazali im wykonywać przestępcze polecenia.
Warto zaznaczyć, że w momencie napadu chłopcy mieli na sobie makijaż i peruki. Udało im się wprawdzie ukraść z butiku kilka drogich przedmiotów, ale nie udało im się zachować w tajemnicy własnych nazwisk. Policja szybko namierzyła przestępców, którzy przebierali się za zwykłych ludzi. Okazało się, że było to dwóch Brytyjczyków, za którymi stało kilku innych wspólników. Sprawca został zidentyfikowany jako Aman Kasey (vel jeden ze sprawców).
Sprawca został skazany na dwadzieścia trzy lata więzienia. A wszyscy pozostali otrzymali po szesnaście lat więzienia. Złodzieje mogliby nigdy nie zostać odnalezieni, gdyby Aman Cassey i jego partner Craig Caldewood nie zostawili w porzuconym samochodzie telefonu komórkowego, którego używali do komunikacji z resztą gangu w dniu napadu. Policja odzyskała telefon – i dzięki temu gadżetowi udało się rozwikłać przestępczy proceder.
Napad na Graff Diamonds-2
Dwa lata wcześniej jeden z butików Graff Diamonds (ten przy Sloane Street w Londynie) został już zaatakowany i skutecznie obrabowany. Przypomnijmy sobie, jakie to było piękne i wystawne. Bez peruk i bez makijażu. Złodzieje używali drogiego Bentleya jako przykrywki. Continental Flying Spur, wyceniony na ćwierć miliona dolarów amerykańskich, nie został wybrany przez nieszczęśników przypadkowo. Uznali, że jeśli podjadą bajecznie drogim samochodem, łatwiej będzie zdobyć zaufanie butiku. A przewidywania przestępców okazały się uzasadnione.
Kiedy samochód podjechał pod sklep przy Sloane Street, jeden mężczyzna został za kierownicą, a dwóch wysiadło i weszło do środka. Przez chwilę udawali klientów, rozmawiając ze sprzedawcami o kamieniach i udając, że wybierają rzadkie okazy do własnej kolekcji. Następnie, pod groźbą użycia broni, wyważyli okna i weszli w posiadanie markowego bogactwa Graff Diamonds.
W tej historii kluczową rolę odegrał drogi samochód. Złodzieje nie tylko odjechali nim, ale także opuścili miejsce przestępstwa. Bentleya nigdy nie odnaleziono. Chociaż z dzisiejszą technologią, to prawdopodobnie nadal gdzieś tam jest. Prawda, z innym numerem VIN i nowymi tablicami. Nieznani są jeszcze złodzieje. Udało im się zdobyć sto sztuk bardzo rzadkiej biżuterii. Jednym z nich jest diamentowy naszyjnik, który waży ponad 150 karatów i jest wart ponad 2 miliony dolarów. Złodziei nie ukarano. A diamenty, które ukradli, zniknęły bez śladu. Z wyjątkiem jednego: siedem lat później jeden ze skradzionych kamieni znalazł się w lombardzie w Hongkongu. Miejsce pobytu pozostałych osób do dziś pozostaje nieznane.
Wielkie kradzieże biżuterii. Nalot na Choparda w Luwrze
W 2004 roku w Luwrze, jednym z największych i najpopularniejszych muzeów sztuki na świecie, odbyła się wystawa biżuterii. Zorganizowana została przez znane marki antyków i biżuterii. Pewnego dnia z gabloty kiosku Choparda, który był częścią wystawy, zniknęły dwa bardzo rzadkie diamenty. Jeden kamień ważył czterdzieści siedem karatów, a drugi był nieco mniejszy, ważył trzydzieści karatów.
Policja doszła do wniosku, że intruzi, których nie udało się złapać, wykopali dziurę w ziemi i przez nią dostali się do środka. Włamali się do kiosku marki jubilerskiej przez dziurę w ziemi. Nie włamali się w nocy, ale w ciągu dnia, gdy sprzedawcy nie było przez kwadrans. Wiadomo również, że witryny sklepowej podłączono do systemu alarmowego – wbrew instrukcjom. I wydaje się bardzo prawdopodobne, że złodzieje wiedzieli, że handlowcy często ignorują tę instrukcję w ciągu dnia, ponieważ nie widzą potrzeby korzystania z systemu alarmowego.
tag: wielkie kradzieże biżuterii
Źródło: azweb.pl, magazyndetektyw.pl,rmf24.pl
fot. pixabay.com